4.3.08

Η σχέση μας με τους κανόνες, μέρος 2

Τελικά, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη όταν εστιάσουμε σε εκείνους που ορίζουν τους κανόνες... Πώς, αλήθεια, να λειτουργήσει ένα σύστημα όπου:
  1. Η συμμετοχή είναι εθελοντική
  2. Οι κανόνες αποφασίζονται με διαδικασίες όπου την πλειοψηφία έχει η αποχή
  3. Ο καθένας έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του και δρα συνήθως ατομικά, ή παρεΐστικα
  4. Κάποια μέλη της ομάδας θεωρούνται αναντικατάστατοι
Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Και έχει απάντηση: Με ισχυρό management. Αυτό που σώζει την ομάδα είναι πως ο βασικός διαχειριστής έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη των μελών της. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί η εμπιστοσύνη αυτή δεν μπορεί να εξαγοράζει την αέναη διατήρηση των κακών πρακτικών που ακολουθούνται καθημερινά.

Τι θα πρέπει να γίνει;
  1. Να επανεπιβεβαιωθεί η διάθεση για εθελοντική προσφορά των μελών της ομάδας
  2. Να γίνει από όλους κατανοητό πως η συμμετοχή στην ομάδα σημαίνει ένα minimum υποχρεώσεων οι οποίες δεν αφορούν (μόνο) το χρόνο συμμετοχής, αλλά και κυρίως έναν ηθικό κώδικα δεοντολογίας πρώτα στις μεταξύ των μελών της ομάδας σχέσεις, και ύστερα προς όλους όσους η ομάδα αυτή διοικεί
  3. Να ενισχυθεί η συλλογικότητα
  4. Να ξεκαθαριστούν τα καθήκοντα από τις διαπροσωπικές σχέσεις αφού είναι φυσικό να μην μπορούν να τα πηγαίνουν καλά όλοι με όλους.
Είναι εφικτό να γίνει αυτό; Μάλλον. Θα γίνει; Θα δείξει...

3.3.08

Η σχέση μας με τους κανόνες

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο δεν ακολουθούν τους κανόνες οι οποίοι ισχύουν εκεί που ζουν/δρουν, αλλά και διαμαρτύρονται όταν επιβάλλονται οι κυρώσεις που προβλέπονται για αυτή τους την «παράλειψη» (και δυστυχώς αυτό στην Ελλάδα είναι καθημερινότητα). Σε κάθε κανόνα έχεις τρεις κατηγορίες στις οποίες μπορείς να χωρίσεις τους ανθρώπους που τους αφορά: αυτούς που συμμορφώνονται με τον κανόνα, σε αυτούς που δεν συμμορφώνονται αλλά δέχονται τις συνέπειες της μη συμμόρφωσης, και σε αυτούς που ενώ είναι φάουλ, διαμαρτύρονται γιατί τους επιβλήθηκαν οι προβλεπόμενες κυρώσεις. Το θέμα βέβαια είναι πως η τρίτη αυτή κατηγορία είναι αυτή με τη δυνατότερη φωνή και η οποία δυστυχώς δημιουργεί τις εντυπώσεις.

Λέει για παράδειγμα ο κανόνας: Φροντίστε να κάνετε το τάδε μέχρι τις 29/2/2008. Γίνεται έλεγχος στις 3/3/2008 και επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους έχουν καθυστερήσει. 55000 έχουν κάνει ό,τι έπρεπε να κάνουν και είναι οκ. 1800 δεν το έχουν κάνει. 30 αρχίζουν να φωνάζουν "αγανακτισμένοι"! Αποτέλεσμα; Ασχολείσαι μια ολόκληρη μέρα με τους 30 από αυτούς που και δεν το έκαναν, και ζητάνε τα ρέστα… Τι ζητάνε; Μια παράταση. Γιατί; Διότι μόλις έλαβαν τη λυπητερή, τότε πήραν είδηση πως είναι εκτός κανόνων. Και ας έλαβαν ο καθένας προσωπικά ένα μήνυμα 2 μήνες πριν!!!

Το παράδειγμα αφορά μια φιλική ηλεκτρονική κοινωνία η οποία έχει κυρίως Έλληνες μέλη. Το δικό μου σοκ προέρχεται από την απλοϊκή μου ελπίδα ότι όταν είμαστε στο internet είμαστε πιο «παγκοσμιοποιημένοι» και λιγότερο Έλληνες! Κούνια που με κούναγε… Χειρότεροι από ό,τι είμαστε στην πραγματική μας ζωή είμαστε…

220 post σε ένα φόρουμ, μόνο σε μία ημέρα, μόνο για ένα θέμα: Γιατί να υποστώ τις συνέπειες ενός κανόνα; Καμία αντίρρηση για τον κανόνα στο διάστημα από την ανακοίνωσή του έως την εφαρμογή του. Μόνο μόλις υπήρξαν οι κυρώσεις, τότε και μόνον τότε άρχισαν οι αντιδράσεις.

Είμαι περήφανος για ένα πράγμα μόνο: Το ότι σε αυτή τη στιγμή της αφόρητης πίεσης καταφέραμε όλοι οι υπόλοιποι (όχι μόνο οι 30 «διοικούντες», αλλά και όσοι έλαβαν θέση από τους 55000 αλλά και από τους υπόλοιπους από τους 1800) να μην αφήσουμε αυτή την αυθαίρετη διαμαρτυρία να νομιμοποιηθεί επειδή φωνάζει πιο δυνατά.

Λέτε να υπάρχει ελπίδα να το δούμε και στην (πραγματική, όχι ηλεκτρονική) Ελλάδα μας αυτό να γίνεται;

27.2.08

Παλεύοντας μεταξύ του "εμείς" και του "εγώ"

Το να ζεις μαζί με το "έτερον ήμισυ" είναι πολύ πιο σύνθετη υπόθεση από ότι φαίνεται αρχικά. Στην αρχή, δηλαδή όσο υπάρχουν μόνο τα δύο μισά, τα πράγματα είναι απλά. Και τα κάνει απλά το γεγονός ότι πάντα βρίσκεται χρόνος για κοινή ζωή, όπως και για προσωπική ζωή, τουλάχιστον αν δεν υπάρχουν περίεργες καταστάσεις που να μην το επιτρέπουν.

Με τον ερχομό των παιδιών όμως, και να προλάβω να πω από το ξεκίνημα πως με κανένα τρόπο δεν θα ακύρωνα τη σημασία που έχει αυτός ο ερχομός (αλλά άλλο είναι το θέμα μας), τα πράγματα περιπλέκονται: τα δύο ημίσεα δεν είναι πλέον μόνα τους. Τα "πρέπει" πολλαπλασιάζονται και ο χρόνος του ζευγαριού μοιράζεται σε νέα πράγματα τα οποία με τον καιρό αυξάνουν τις απαιτήσεις τους...

Αυτή η διαδικασία γίνεται σιγά-σιγά. Δεν το νοιώθεις μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτεις πως έχεις π.χ. να πας σινεμά πάνω από ένα χρόνο (δεν λέμε πόσο για να μην γίνουμε ρόμπα), οι μόνοι άνθρωποι που βλέπεις εκτός από συγγενείς έχουν και αυτοί παιδιά αντίστοιχης ηλικίας, και πως (suprise!) έχεις ξεχάσει σχεδόν τελείως τα δύο είδη προσωπικού χρόνου που είχες ως τότε: χρόνο με εσένα, και χρόνο με τον άνθρωπό σου. Και αυτό, δεν έχει συμβεί μόνο σε εσένα, αλλά και σε εκείνη!

Τότε, αρχίζει, συνήθως ασύμμετρα, μια προσπάθεια να επανακτήσουμε τα χαμένα. Και εκεί αρχίζουν τα ζόρια...

Στο παράδειγμά μας, αυτό που έγινε πρώτα ήταν να διεκδικήσω εγώ πρώτα τον προσωπικό μου χρόνο. Αυτό που έβλεπα ήταν πως η έλλειψή του δημιουργούσε προβλήματα και σε όλα τα άλλα: νεύρα που έβγαιναν με ό,τι τρόπο μπορείς να φανταστείς. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία άρχισα να προσπαθώ να ασχολούμαι με κάτι που θα με ευχαριστούσε. Και έτσι έγινε. Με θεαματικά αποτελέσματα! Ηρεμία, ισορροπία, όλα καλά. Όλα;

Αυτό που έγινε ήταν ένας εφιάλτης... Ναι μεν είχα πλέον "κερδίσει" το χρόνο μου, αλλά αυτός βρέθηκε εις βάρος του (ελάχιστου έτσι και αλλιώς) κοινού μου χρόνου με τη γυναίκα μου. Νομίζω πως περιττεύουν περισσότερες περιγραφές - όλοι όσοι τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο θα αναγνωρίσουν τις συνέπειες...

Αυτή τη στιγμή που γράφω, βρίσκομαι στην προσπάθεια να βγούμε από αυτή τη φάση. Η πιο σημαντική προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι να βρούμε την ισορροπία μεταξύ του δικού μου χρόνου, του δικού της χρόνου και του δικού μας (αλλά μόνο "μας"). Πώς θα πάει; Ελπίζω πως το πρώτο αυτό βήμα της συνειδητοποίησης της κατάστασης ότι είναι και το πιο σημαντικό. Είδομεν...

23.2.08

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, λέει...

Αυτό το blog έμεινε ανενεργό πολύ καιρό για ένα λόγο: πάντα έλεγα πως δεν είχα πράγματα να πω έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως κάποιος θα τα διάβασει και πως θα έπρεπε να του πουν κάτι. Τελικά, για να ξεκινήσω ξανά έπρεπε να αναθεωρήσω πρώτα αυτή μου την άποψη.

Έχετε πλέον προειδοποιηθεί: Ό,τι δείτε εδώ το γράφει ο Τάκης για τον Τάκη και μπορεί να μην έχει να πει κάτι για σας. Τα σχόλιά σας βέβαια θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα μια και έχει τεράστιο ενδιαφέρον να βλέπεις πώς μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τα γραφόμενα ενός άλλου...

1.11.04

Καλωσήρθατε

Πρώτη προσπάθεια δημιουργίας ενός blog. Στο δρόμο θα δούμε τι θα βγει...