Η σχέση μας με τους κανόνες, μέρος 2

Τελικά, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη όταν εστιάσουμε σε εκείνους που ορίζουν τους κανόνες... Πώς, αλήθεια, να λειτουργήσει ένα σύστημα όπου:

1. Η συμμετοχή είναι εθελοντική
2. Οι κανόνες αποφασίζονται με διαδικασίες όπου την πλειοψηφία έχει η αποχή
3. Ο καθένας έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του και δρα συνήθως ατομικά, ή παρεΐστικα
4. Κάποια μέλη της ομάδας θεωρούνται αναντικατάστατοι

Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Και έχει απάντηση: Με ισχυρό management. Αυτό που σώζει την ομάδα είναι πως ο βασικός διαχειριστής έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη των μελών της. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί η εμπιστοσύνη αυτή δεν μπορεί να εξαγοράζει την αέναη διατήρηση των κακών πρακτικών που ακολουθούνται καθημερινά.

Τι θα πρέπει να γίνει;

1. Να επανεπιβεβαιωθεί η διάθεση για εθελοντική προσφορά των μελών της ομάδας
2. Να γίνει από όλους κατανοητό πως η συμμετοχή στην ομάδα σημαίνει ένα minimum υποχρεώσεων οι οποίες δεν αφορούν (μόνο) το χρόνο συμμετοχής, αλλά και κυρίως έναν ηθικό κώδικα δεοντολογίας πρώτα στις μεταξύ των μελών της ομάδας σχέσεις, και ύστερα προς όλους όσους η ομάδα αυτή διοικεί
3. Να ενισχυθεί η συλλογικότητα
4. Να ξεκαθαριστούν τα καθήκοντα από τις διαπροσωπικές σχέσεις αφού είναι φυσικό να μην μπορούν να τα πηγαίνουν καλά όλοι με όλους.

Είναι εφικτό να γίνει αυτό; Μάλλον. Θα γίνει; Θα δείξει...