Παλεύοντας μεταξύ του "εμείς" και του "εγώ"

Το να ζεις μαζί με το "έτερον ήμισυ" είναι πολύ πιο σύνθετη υπόθεση από ότι φαίνεται αρχικά. Στην αρχή, δηλαδή όσο υπάρχουν μόνο τα δύο μισά, τα πράγματα είναι απλά. Και τα κάνει απλά το γεγονός ότι πάντα βρίσκεται χρόνος για κοινή ζωή, όπως και για προσωπική ζωή, τουλάχιστον αν δεν υπάρχουν περίεργες καταστάσεις που να μην το επιτρέπουν.

Με τον ερχομό των παιδιών όμως, και να προλάβω να πω από το ξεκίνημα πως με κανένα τρόπο δεν θα ακύρωνα τη σημασία που έχει αυτός ο ερχομός (αλλά άλλο είναι το θέμα μας), τα πράγματα περιπλέκονται: τα δύο ημίσεα δεν είναι πλέον μόνα τους. Τα "πρέπει" πολλαπλασιάζονται και ο χρόνος του ζευγαριού μοιράζεται σε νέα πράγματα τα οποία με τον καιρό αυξάνουν τις απαιτήσεις τους...

Αυτή η διαδικασία γίνεται σιγά-σιγά. Δεν το νοιώθεις μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτεις πως έχεις π.χ. να πας σινεμά πάνω από ένα χρόνο (δεν λέμε πόσο για να μην γίνουμε ρόμπα), οι μόνοι άνθρωποι που βλέπεις εκτός από συγγενείς έχουν και αυτοί παιδιά αντίστοιχης ηλικίας, και πως (suprise!) έχεις ξεχάσει σχεδόν τελείως τα δύο είδη προσωπικού χρόνου που είχες ως τότε: χρόνο με εσένα, και χρόνο με τον άνθρωπό σου. Και αυτό, δεν έχει συμβεί μόνο σε εσένα, αλλά και σε εκείνη!

Τότε, αρχίζει, συνήθως ασύμμετρα, μια προσπάθεια να επανακτήσουμε τα χαμένα. Και εκεί αρχίζουν τα ζόρια...

Στο παράδειγμά μας, αυτό που έγινε πρώτα ήταν να διεκδικήσω εγώ πρώτα τον προσωπικό μου χρόνο. Αυτό που έβλεπα ήταν πως η έλλειψή του δημιουργούσε προβλήματα και σε όλα τα άλλα: νεύρα που έβγαιναν με ό,τι τρόπο μπορείς να φανταστείς. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία άρχισα να προσπαθώ να ασχολούμαι με κάτι που θα με ευχαριστούσε. Και έτσι έγινε. Με θεαματικά αποτελέσματα! Ηρεμία, ισορροπία, όλα καλά. Όλα;

Αυτό που έγινε ήταν ένας εφιάλτης... Ναι μεν είχα πλέον "κερδίσει" το χρόνο μου, αλλά αυτός βρέθηκε εις βάρος του (ελάχιστου έτσι και αλλιώς) κοινού μου χρόνου με τη γυναίκα μου. Νομίζω πως περιττεύουν περισσότερες περιγραφές - όλοι όσοι τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο θα αναγνωρίσουν τις συνέπειες...

Αυτή τη στιγμή που γράφω, βρίσκομαι στην προσπάθεια να βγούμε από αυτή τη φάση. Η πιο σημαντική προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι να βρούμε την ισορροπία μεταξύ του δικού μου χρόνου, του δικού της χρόνου και του δικού μας (αλλά μόνο "μας"). Πώς θα πάει; Ελπίζω πως το πρώτο αυτό βήμα της συνειδητοποίησης της κατάστασης ότι είναι και το πιο σημαντικό. Είδομεν...