Η σχέση μας με τους κανόνες, μέρος 2

Τελικά, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη όταν εστιάσουμε σε εκείνους που ορίζουν τους κανόνες... Πώς, αλήθεια, να λειτουργήσει ένα σύστημα όπου:

1. Η συμμετοχή είναι εθελοντική
2. Οι κανόνες αποφασίζονται με διαδικασίες όπου την πλειοψηφία έχει η αποχή
3. Ο καθένας έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του και δρα συνήθως ατομικά, ή παρεΐστικα
4. Κάποια μέλη της ομάδας θεωρούνται αναντικατάστατοι

Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Και έχει απάντηση: Με ισχυρό management. Αυτό που σώζει την ομάδα είναι πως ο βασικός διαχειριστής έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη των μελών της. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί η εμπιστοσύνη αυτή δεν μπορεί να εξαγοράζει την αέναη διατήρηση των κακών πρακτικών που ακολουθούνται καθημερινά.

Τι θα πρέπει να γίνει;

1. Να επανεπιβεβαιωθεί η διάθεση για εθελοντική προσφορά των μελών της ομάδας
2. Να γίνει από όλους κατανοητό πως η συμμετοχή στην ομάδα σημαίνει ένα minimum υποχρεώσεων οι οποίες δεν αφορούν (μόνο) το χρόνο συμμετοχής, αλλά και κυρίως έναν ηθικό κώδικα δεοντολογίας πρώτα στις μεταξύ των μελών της ομάδας σχέσεις, και ύστερα προς όλους όσους η ομάδα αυτή διοικεί
3. Να ενισχυθεί η συλλογικότητα
4. Να ξεκαθαριστούν τα καθήκοντα από τις διαπροσωπικές σχέσεις αφού είναι φυσικό να μην μπορούν να τα πηγαίνουν καλά όλοι με όλους.

Είναι εφικτό να γίνει αυτό; Μάλλον. Θα γίνει; Θα δείξει...

Η σχέση μας με τους κανόνες

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο δεν ακολουθούν τους κανόνες οι οποίοι ισχύουν εκεί που ζουν/δρουν, αλλά και διαμαρτύρονται όταν επιβάλλονται οι κυρώσεις που προβλέπονται για αυτή τους την «παράλειψη» (και δυστυχώς αυτό στην Ελλάδα είναι καθημερινότητα). Σε κάθε κανόνα έχεις τρεις κατηγορίες στις οποίες μπορείς να χωρίσεις τους ανθρώπους που τους αφορά: αυτούς που συμμορφώνονται με τον κανόνα, σε αυτούς που δεν συμμορφώνονται αλλά δέχονται τις συνέπειες της μη συμμόρφωσης, και σε αυτούς που ενώ είναι φάουλ, διαμαρτύρονται γιατί τους επιβλήθηκαν οι προβλεπόμενες κυρώσεις. Το θέμα βέβαια είναι πως η τρίτη αυτή κατηγορία είναι αυτή με τη δυνατότερη φωνή και η οποία δυστυχώς δημιουργεί τις εντυπώσεις.

Λέει για παράδειγμα ο κανόνας: Φροντίστε να κάνετε το τάδε μέχρι τις 29/2/2008. Γίνεται έλεγχος στις 3/3/2008 και επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους έχουν καθυστερήσει. 55000 έχουν κάνει ό,τι έπρεπε να κάνουν και είναι οκ. 1800 δεν το έχουν κάνει. 30 αρχίζουν να φωνάζουν "αγανακτισμένοι"! Αποτέλεσμα; Ασχολείσαι μια ολόκληρη μέρα με τους 30 από αυτούς που και δεν το έκαναν, και ζητάνε τα ρέστα… Τι ζητάνε; Μια παράταση. Γιατί; Διότι μόλις έλαβαν τη λυπητερή, τότε πήραν είδηση πως είναι εκτός κανόνων. Και ας έλαβαν ο καθένας προσωπικά ένα μήνυμα 2 μήνες πριν!!!

Το παράδειγμα αφορά μια φιλική ηλεκτρονική κοινωνία η οποία έχει κυρίως Έλληνες μέλη. Το δικό μου σοκ προέρχεται από την απλοϊκή μου ελπίδα ότι όταν είμαστε στο internet είμαστε πιο «παγκοσμιοποιημένοι» και λιγότερο Έλληνες! Κούνια που με κούναγε… Χειρότεροι από ό,τι είμαστε στην πραγματική μας ζωή είμαστε…

220 post σε ένα φόρουμ, μόνο σε μία ημέρα, μόνο για ένα θέμα: Γιατί να υποστώ τις συνέπειες ενός κανόνα; Καμία αντίρρηση για τον κανόνα στο διάστημα από την ανακοίνωσή του έως την εφαρμογή του. Μόνο μόλις υπήρξαν οι κυρώσεις, τότε και μόνον τότε άρχισαν οι αντιδράσεις.

Είμαι περήφανος για ένα πράγμα μόνο: Το ότι σε αυτή τη στιγμή της αφόρητης πίεσης καταφέραμε όλοι οι υπόλοιποι (όχι μόνο οι 30 «διοικούντες», αλλά και όσοι έλαβαν θέση από τους 55000 αλλά και από τους υπόλοιπους από τους 1800) να μην αφήσουμε αυτή την αυθαίρετη διαμαρτυρία να νομιμοποιηθεί επειδή φωνάζει πιο δυνατά.

Λέτε να υπάρχει ελπίδα να το δούμε και στην (πραγματική, όχι ηλεκτρονική) Ελλάδα μας αυτό να γίνεται;